Afgelopen februari maakte ik de overstap van het onderwijs naar Uitgeverij Essener, van docent naar redacteur. In het onderwijs had ik al ruime ervaring opgedaan met het schrijven van lesmateriaal, maar toch was deze nieuwe uitdaging behoorlijk wennen.
Op school kende ik het publiek waarvoor ik schreef, ik zag ze dagelijks. Ik wist welke onderwerpen extra aandacht nodig hadden en wat ik sneller kon behandelen. Ook kende ik de docenten die met het materiaal aan de slag gingen, wat de wensen waren en wat ze graag zelf oppakten. Dat is niet het geval wanneer je een methode schrijft die in het hele land wordt gebruikt, het moet dan voor elke gebruiker duidelijk en toepasbaar zijn. Dat is een heel andere manier van schrijven.
Grote verantwoordelijkheid
Het voelt als een grote verantwoordelijkheid, wetende dat de methode door zoveel mensen wordt gebruikt. In de samenwerking met collega’s die er al langer werken merkte ik dat die verantwoordelijkheid bij hen evenzeer leeft. Samen zorgen we ervoor dat alles wat we maken voldoet aan de hoge standaarden die wij stellen. Dat betekent dat een tekst nogal eens ‘heen-en-weer’ wordt gestuurd voor verschillende feedbackrondes.
Ook dat is anders dan ik gewend was. Ik moest, en moet soms nog steeds, erg wennen aan de rust die ik kan en mag nemen voor het ontwikkelen van materiaal. Denken, lezen, zoeken, puzzelen, schrappen; het zijn allemaal bezigheden waar ik meer tijd aan besteed dan in het onderwijs. Uiteraard is er een deadline en werken we hard om die te halen, maar de kwaliteit staat voorop. Samen zijn we bezig met creëren, bijschaven en verbeteren. De voldoening die ik voel wanneer het is gelukt om een lestekst of serie opdrachten op te leveren die voldoet aan de hoge eisen is geweldig.
Heel iets anders?
Toen ik afgelopen zomer voor het eerst mijn eigen naam op de kaften van onze methodes zag staan was dat heel bijzonder. Ik liet ze enthousiast zien aan vrienden en familie, niet uit ijdelheid maar uit trots. Terwijl ik dan vertelde over mijn nieuwe baan kwam vroeg of laat de opmerking “Goh, dat is wel echt iets heel anders hè?”
En dat is ook zo, het is iets heel anders. Er is geen rooster meer dat mijn dagindeling bepaalt, ik heb niet dagelijks contact met leerlingen en ik houd me niet meer bezig met de ontwikkeling van een individuele leerling of de voortgang van mijn klassen. In mijn nieuwe baan schrijf en lees ik meer, denk ik dieper na over de onderwerpen waarover ik les gaf en mag ik meewerken aan de ontwikkeling van een generatie leerlingen. En dat zijn precies de redenen waarom ik wilde werken bij Essener.
En toch voelt het niet alsof ik iets heel anders aan het doen ben. De reden waarom ik solliciteerde bij Essener is dezelfde waarom ik ooit les ben gaan geven en waarom ik startte aan de lerarenopleiding maatschappijleer.
Ik heb gekozen voor het onderwijs omdat ik individuele en maatschappelijke vrijheid de belangrijkste waarden in onze samenleving vind. Je bent pas werkelijk vrij als de context waarbinnen die vrijheid zich bevindt duidelijk is; als je weet waar de kansen en uitdagingen liggen. Door leerlingen en studenten inzicht te bieden in de complexe processen van onze samenleving, kun je hen handvatten bieden om zich binnen deze samenleving op een door hen gekozen wijze te bewegen. Ik werk bij Essener omdat ik geloof dat Thema’s maatschappijleer en burgerschap de docent ondersteunt in dit streven.
Raymon Raaphorst
Redacteur – auteur
Ook werken bij Essener? Bekijk onze vacatures